Холдор Вулқоннинг ижодий саҳифаси.

Маккажўхори

Боласининг соқоли чиқиб қолса ҳам,

Қучоғидан қўймай маккажўхори,

Қуриган баргларла тиларди шабнам,

Елларга эш бўлиб ноласи, зори.

Не қисматки, бир кун қуруқ танадан,

Шиддатла думбулни қайирди кимдир.

Гўё ғазаб билан ночор онадан,

Жонажон дилбандни айирди кимдир.

Маккажўхори “Ғийқ” этдию ҳаста,

Думбулга  сўнги  бор  айтди алвидо.

Силташдан синаркан, эгилиб аста,

Умрин фарзандига айлади фидо.

Бу не фожиадир, сўйлагил, қани,

Эй, буюклар бошин қотирган олам!

Ер – сув, тахт баҳона қутлуғ куррани,

Одамзод қонига ботирган олам!

Қани, айт, шу оддий ўсимлик деган,

Думбулдан ажралиб айласа нидо,

Инсоннинг онаси қандай чидаркан,

Қадрдон фарзанддан бўлганда жудо?!

Холдор Вулқон

1976 йил. Маслахат қишлоғи.